Dreamteam: Delft Hyperloop-team
Delft Hyperloop, TUM Hyperloop, Swissloop en EPFLoop waren de studententeams die als finalisten meededen aan de Hyperloop Pod Competition 2019. De meesten van ons hielden het tijdens de finale bij toekijken, maar Rieneke Van Noort was er volop bij betrokken. Ik sprak met de 21-jarige masterstudent Civiele Techniek en captain van het team Delft Hyperloop (2019) om erachter te komen hoe het is om leiding te geven aan een groep van 40, wat voor werk er achter de schermen wordt verzet, hoe het was in Californië en nog veel meer.
Tekst: Padmini Manivannan
Rieneke van Noort komt zelfverzekerd de kamer binnen. Een vlammend rode haardos en onberispelijke outfit geven haar een krachtige uitstraling. Na een stevige handdruk beginnen we te praten over haar werk met het hyperloop-dreamteam.
Het Delft Hyperloop-team heeft zich opnieuw gekwalificeerd voor de Hyperloop Pod Competition, die door Space X is georganiseerd in hun hoofdkwartier in Los Angeles. De hyperloop belooft de volgende belangrijke innovatie op transportgebied te worden: snel, efficiënt en duurzaam. De pods verplaatsen zich door luchtdichte buizen met onderdruk. Rieneke vloog samen met de rest van haar team in ploegen naar de VS en overnachtte daar in een bescheiden Airbnb in de buurt van de locatie van de finale. Na weken van testen en het leggen van de laatste hand aan de pod eindigde het team tijdens de wedstrijd als vierde. De pod had een snelheid van 200 km/uur bereikt toen de communicatie uitviel en de noodrem werd geactiveerd.
“Captain zijn was ik eigenlijk niet van plan. Ik had net mijn bachelorstudie afgemaakt en dan ben je nog zo jong.” Gelukkig haalde een vriendin haar ertoe over om zich op te geven voor een van de dreamteams. “Ik dacht dat innovatie in de transportsector misschien wel interessant zou zijn om te verkennen, gezien mijn achtergrond in de civiele techniek. Na afloop van de interesseborrel was ik superenthousiast over de hyperloop en meldde ik me aan voor een technische functie.”
Het viel het selectieteam op dat ze ervaring had met leidinggeven (als voormalig voorzitter van de studentenraad Civiele Techniek) en dus werd ze verkozen tot teamcaptain van Delft Hyperloop.
Rieneke Van Noort
Dreamteams
Would you like to be responsible for a world first? At TU Delft you have the opportunity to be involved in unique student projects in which students from many disciplines work together. Projects worked on by these Dreamteams include the world’s fastest bicycle, the fastest solar-powered car and the altitude record for amateur-built rockets. Dreamteams compete in worldwide competitions and achieve fantastic results that put TU Delft on the map.
<link d-dream>More information about our Dreamteams
Je moet je voegen naar de behoeften van je team.
De meeste mensen binnen dit team houden zich bezig met de Hyperloop Pod Competition. “Voor ons was het de uitdaging om een voertuig te bouwen dat zo snel mogelijk gaat. Daarom moeten we ervoor zorgen dat de verhouding vermogen/gewicht zo gunstig mogelijk is. Een ander deel van het team werkt aan het concept en de schaalbaarheid van de hyperloop voor de toekomst.” Het team bracht een VR-conceptvideo uit die viraal ging en die naar verluidt door Elon Musk nogal werd gewaardeerd. “Het schaalbaarheidsteam werkte aan een VR-concept waarmee de gebruiker kan ervaren hoe het is om naar het hyperloopstation te gaan, in te checken met een soort ov-chipkaart en een rit in de hyperlooppod te maken. Dat hebben we gedaan om meer mensen te enthousiasmeren en vertrouwd te maken met het idee van de hyperloop, en om ze alvast te laten wennen aan het station van de toekomst.”
Ik vraag haar hoe het is om verantwoordelijk te zijn voor zo’n 40 mensen en in zekere zin de verwachtingen te moeten waarmaken van een hele community aan fans. Haar reactie is oer-Nederlands nuchter. Ze begint meteen over de opzet van het team. “Er zitten drie mensen in het leidinggevende team die in feite het hele project runnen, en daar komen heel wat coördinatie en praktische aspecten bij kijken. Denk bijvoorbeeld aan communicatie met de D:DREAM Hall en onze partners. We hebben daar speciale mensen voor, maar als die hulp nodig hebben met brainstormen deed ik meestal mee.” Ze zegt dat ze hoofdzakelijk verantwoordelijk was voor de visie en het imago van Delft Hyperloop en voor de motivatie van het team. “Ik sprak met heel wat mensen: hoe gaat het? Hoe voel je je binnen het team? Gaat alles naar wens?" Ze somt de vragen op haar vingers op. Dat zegt ook meteen iets over haar manier van leidinggeven. “Uiteraard hebben we heel wat vergaderd, maar voor dit soort persoonlijke gesprekken maakten we een wandelingetje of dronken we een kop koffie. Mensen zijn dan meestal meer open.”
Dat lijkt me het kenmerk van een echte captain, leidinggeven aan iedereen in het team. “Flexibel zijn is belangrijk. Je moet je voegen naar de behoeften van je team.” Rieneke merkt op dat ze al ervaring had met leidinggeven, maar nog niet op deze schaal. “Je moet enthousiast zijn over wat het team doet en het gebied waarop ze actief zijn – in mijn geval, innovatie in de transportsector – omdat het jouw taak als teamleider is om dat enthousiasme over te brengen. Als je iets op een podium presenteert, moet je ervoor zorgen dat het publiek wanneer het de zaal verlaat even enthousiast is over je visie als jij bent”, vertelt ze vol vuur. Ik herken in haar een collega-verhalenverteller. “Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik graag voor een publiek spreek en presenteer, om visies te delen en mensen te enthousiasmeren door verhalen te vertellen.”
Voor een publiek spreken en presenteren doe ik graag, om visies te delen en mensen te enthousiasmeren door verhalen te vertellen.
Ik vraag of ze weleens eerder in de VS was geweest. “Deze zomer was mijn eerste keer in Amerika! Alles was daar veel groter en ‘over the top’. Het verkeer in LA is niet te doen”, zegt ze, waarbij ze me even aan een naïef meisje van buiten de grote stad doet denken.” Je staat de hele tijd vast. Het was heel fijn om daar te zijn, maar ik was ook blij toen ik weer terug was”, merkt ze tevreden op. “Elk team krijgt zijn eigen hok om het materiaal te beheren, en toen de laatste week inging zijn we goede vrienden geworden met de andere teams. Zo’n sfeer had ik nog nooit eerder meegemaakt.”
De dagen voor de finale waren zwaar. “Er zitten 40 mensen in het team en iedereen heeft zijn eigen verwachtingen. Het was lastig om de doelen zo op elkaar af te stemmen dat iedereen leerde wat hij wilde leren en zijn doelen bereikte, en toch op het optimale ontwerp voor de pod uit te komen. Het was ook een uitdaging omdat we er pas laat in het jaar over hoorden.” Mooie herinneringen heeft ze uiteraard in overvloed. “De dag voor de wedstrijd was voor het team als geheel de mooiste, omdat de pod tijdens de wedstrijd zelf minder snel ging dan verwacht. Maar de dag daarvoor, tijdens de laatste test, werkte hij precies zoals we hoopten en stond iedereen te juichen!”
Als je in een team werkt, worden emoties en ervaringen als het ware uitvergroot en worden ze deel van de hele groep. “Het was een dankbare ervaring. Ook toen de prestaties van de pod tijdens de finale onder de maat bleven, bleef het team nog even hecht. We hebben elkaar getroost met knuffels en opbeurende woorden. Iedereen steunde iedereen. Met name aan het einde van de avond, toen de emoties wat waren geluwd, was iedereen heel trots op zichzelf en op het team. Zeker als teamleider ben ik nog nooit zo trots geweest als toen.”
Dat ze op jonge leeftijd al zoiets meemaakt, zal ongetwijfeld nieuwe deuren openen voor Rieneke. Ik vraag wat voor haar persoonlijk de volgende stap wordt. “Eerst wil ik mijn master in Hydraulic Engineering afmaken. Ik weet nog niet wat ik daarna wil, maar ik wil zeker iets op het gebied van civiele techniek doen. Of ik projecten wil managen, weet ik nog niet. Het is een heel waardevolle ervaring geweest. Ik heb geleerd wat mijn sterke én mijn zwakke kanten zijn.” Ze pauzeert even om zich voor te stellen hoe haar toekomst eruit zal zien. “Ik hou van presenteren en spreken voor een publiek. Misschien wil ik daar iets mee doen, maar hoe dat gaat aansluiten op civiele techniek weet ik nog niet.”
De hyperloop is nog steeds in ontwikkeling en er zijn al verschillende start-ups gelanceerd. Ik vraag haar hoe ze de toekomst van de hyperloop voor zich ziet. “Het belangrijkste is om mensen te enthousiasmeren en vertrouwd te maken met het concept. Soms vinden mensen iets raar alleen omdat het nieuw is, en daar moeten we nog doorheen zien te breken. Het kan nog wel tien jaar duren voordat we een werkend prototype hebben, maar de mogelijkheden zijn volgens mij legio.”
