Pavol Bauer

Onderzoek doen, zeker als je promoveert, wordt vaak vergeleken met topsport. Denk aan het lopen van een marathon, dat is meer dan 40 kilometer lopen, maar veel renners worden bij 10 kilometer al zo kortademig dat ze denken aan stoppen. Met veel onderzoekers is dat net zo: na een jaar krijgen ze zorgen. Ik vind het heel belangrijk om dat op tijd te signaleren. Sterker nog: vaak geef ik bij het begin van het proces al aan dat het heel normaal is als die onzekerheid een keer toeslaat. Ik druk de onderzoekers op het hart dat bij mij de deur altijd open staat. Het is doodnormaal dat je het af en toe moeilijk hebt met je onderzoek. En als iedereen daar een keer tegenaan loopt, betekent dat ook dat iedereen elkaar kan helpen.

Ik merk soms wel dat er een grijs gebied is tussen sociale integriteit en academische integriteit. Om een voorbeeld te noemen: een promovendus die naar me toe komt om te vertellen dat hij of zij bepaalde kritiek erg lastig vindt. Alhoewel ik natuurlijk heel goed begrijp dat kritiek niet altijd makkelijk is, kan ik ook niet zomaar zeggen dat hij of zij die kritiek kan wegwuiven. Als persoon wil ik graag helpen, maar als hoogleraar moet ik een hoge mate van academische kwaliteit waarborgen. En het is nu eenmaal zo dat we uitstekende resultaten willen boeken, en daar is een kritische houding voor nodig. Er zijn altijd twee kanten zijn aan iemands verhaal, en dus ook aan mijn rol als sectieleider. Ik hoop dat mensen dat kunnen begrijpen.